نمایش خانگی/پیمان محمدی: بدون شک یکی از مسائلی که سریال “ازازیل” را از سایر محصولات نمایش خانگی در این یک ساله اخیر متمایز می کند بحث ژانر شناسی آن است و حسن فتحی می رود به سوی ژانری که کمتر در سینما و تلویزیون درباره اش اثری ساخته شده است.
ژانر معمایی_پلیسی_جنایی-دلهره‌زا همیشه برای مخاطب جذاب بوده و حسن فتحی با درک درست از این ژانر، موقعیت های درست ، نفسگیر و دلهره آوری در “ازازیل” برای مخاطبش خلق می کند.
طراحی میزانسن ها و دکوپاژ مهندسی شده فتحی برگ برنده دیگر این سریال است که به خوبی پیشبرنده داستان است و آن را با یک ریتم متوازن روبه جلو می‌برد.
تاکید درست روی روان شناسی شخصیتهای “ازازیل” و تعلیق های زیرکانه سرراه پرسوناژهای داستان باعث می شود مخاطب با آگاهی با اثر مواجهه داشته باشد و علت کنش و واکنش های شخصیتها را به درستی متوجه بشود.
در “ازازیل” حضور یک تیم بازیگری درجه یک و توانای حرفه ای و یکدست تعیین کننده است. با حضور پیمان معادی در نقش سرگرد بهروز شریف، یک کارگاه متفکر و باهوش، پریناز ایزدیار در نقش شوکا مهرجویی یک زن پزشک خوش فکر و بابک حمیدیان در نقش مانی پاشایی یک آرتیست نقاش که همگی بازی های استاندارد و درستی دارند.
سریال “ازازیل” به کارگردانی حسن فتحی و تهیه‌کنندگی حسن خدادادی سریالی است بی هیاهو اما استاندارد و بسیار استیلیزه و دارای استتیک فوق العاده هم در روایت و هم در ساختار. سریالی که به درد سرسری‌گیران نمیخورد و مطلوب آنهایی است که چیزی ورای تجربیات معمول موجود در فیلم و سریال‌های وطنی را می‌خواهند…
سریال “ازازیل” اگر فقط با یکی دو قسمت، ارزیابی گردد، نمی‌تواند بترساند اما اگر به عنوان یک سریال به طور کامل دیده شود رفته رفته نه تنها ترس و دلهره از فرجام رویارویی با همزاد اهریمنی را به ذهن می‌اندازد بلکه حتی ممکن است کاری کند که نتوانیم سریال را در ساعات انتهایی شب تماشا کنیم. جنس ترساندن “ازازیل” دلهره ای دیریاب است که به تدریج و عمیق رخ می‌دهد.
