نمایش خانگی: بعد از حضور مجدد حسین پارسایی مدیرکل نمایش خانگی ارشاد در عرصه تئاتر و روی صحنه فرستادن نمایش موزیکال «الیور توئیست» به تازگی برخی دیگر از فعالان نمایش خانگی هم به سراغ تئاتر آمده‌اند.
به گزارش سایت خبری-تحلیلی «نمایش خانگی» به تازگی یکی از دست‌اندرکاران نمایش خانگی که شرکت متبوعش در ماههای اخیر به نوعی منفعل بوده و بیشتر درگیر عرضه تله‌فیلمها، تئاتری با نام «پدر» را در پردیس شهرزاد روی صحنه فرستاده است.
این نمایش که از حضور یک دوبلور پیشکسوت به عنوان بازیگر اصلی سود می‌برد در روزهای ابتدایی روی صحنه رفتن نتوانسته توجه مخاطبان را جلب کند و برای همین هر شب سهمی از ظرفیت تماشاچیان را مهمانان به خود اختصاص می‌دهند.
در شرایطی که مدیوم نمایش خانگی همچنان ظرفیتهای فراوان برای جلب مخاطب دارد دست‌اندرکاران آن جذب حیطه هایی مانند تئاتر میشوند که کمترین تجربه ای در آن ندارند. این مسأله از کجا نشأت گرفته است؟
اگر این حضور هوشمندانه و حساب شده و با برنامه ریزی قوی برای جلب مخاطب باشد ایرادی ندارد اما در روندی که جز این رخ می‌دهد این ورود به حیطه‌های غیرتخصصی چه فایده ای دارد؟
آیا به مصداق «آواز دهل شنیدن از دور خوش است»، شایعات پیرامون سودآوری تئاترهای خصوصی است که این جماعت را اغوا کرده که سر از تئاتر درآورند؟
پرسش بعدی بر سر آن است که عدم اقبال مخاطبان به محصولات بخش دولتی و تئاترهای سفارشی هر اثری که داشته باشد به ضرر کردن تولیدکنندگان منجر نمی‌شود چون سودآوری در تولید صورت گرفته!
در تئاترهایی مانند «پدر» که محصول بخش خصوصی معرفی میشوند، چطور؟ آیا ضرر متوالی در چند شب اجرا عاملی نخواهد شد بر شکست تجاری و عدم امتداد روی صحنه بودن تئاتر؟؟
