نمایش خانگی/مجید نظری: سریال قهوه پدری تازه ترین کار سریالی مهران مدیری است که برخلاف همه حواشی، اتفاقا در کارنامه خود مدیری هم کار بدی نیست و در کنار آن در فضای پر از جدیت سریال سازی چه در تلویزیون و چه در شبکه خانگی، کاری است قابل اعتنا.
قهوه پدری که در فیلمنت عرضه شده، سریالی است که اول از همه در امتداد آن نگاه فانتزی سازی قبلی مهران مدیری در کارهایی مثل دراکولا و هیولا است یعنی جواد فرحانی تهیه کننده سریال به درستی دریافته که دلیل عدم موفقیت مدیری در فیلم ساعت ۶ صبح، ورود به جریانی است که شناختی از آن ندارد و برای همین است که خیلی آرام و نرم او را دوباره به دل کمدی کشانده است. این کمدی سازی با نوعی بزرگ نمایی در حالات و رفتارهای تیپ های داستانی به کار رفته.
به مانند همه کارهای مهران مدیری سریال قهوه پدری سریالی است که ولرم است یعنی نوعی کمدی که بیشتر به دنبال لبخند ایجاد کردن است تا اینکه مثل نمونه های تگزاسی به دنبال قهقهه باشد. مدیری برای ریسک پذیری پایین تر سراغ استفاده از شمایل آشنای کارهای قبلی هم رفته و فی المثل جواد رضویان را داریم که با همان لهجه سریال‌هایی مثل “در حاشیه” و “صفر ۲۱” اینجاست و بد هم نیست یعنی می تواند نمکی باشد بر موقعیت های دهشتناک پیش روی یک فرد فرهنگی.
مزیت بزرگ سریال قهوه پدری، کنار گذاشتن سیامک انصاری است که دیگر بیش از حد در کارهای مدیری در حال تکرار مکررات بود و به جایش سام درخشانی-تنهای تنها و بی پژمان- با گریمی پیرسرانه، وارد سریال شده و چقدر هم خوب سن و سال نقش و موقعیت کمدی را دریافته و چقدر می‌تواند پاس های خوبی به بازیگر مقابلش -ژاله صامتی- بدهد. صامتی هم مثل رضویان با شمایل آشنای زن سنتی پرهیاهو وارد قهوه پدری شده؛ این شمایل صامتی را اول بار حمیدرضا صلاحمند در کمدی دیدنی “نیش زنبور” آفرید و می بینیم که سالهاست که در حال بازنشر است و حتی چند فصل “زیرخاکی” براساس آن ساخته شد. صامتی اینجا ظاهرا طبقه اش را ارتقا داده و معاون بانک شده اما همان تیپ زن سنتی پرسروصدا را با خود آورده…
بیتا سحرخیز-دیگر بازیگری که کنار صامتی در “نیش زنبور”-حضور داشت با تیپی تازه یعنی زنی جوان گرفتار نوعی چشم و همچشمی افراطی در سریال قهوه پدری حاضر شده. حضور همزمان دو بازیگر نیش زنبور در قهوه پدری را می‌توان به هسته اصلی تولید آن کمدی موفق یعنی جواد فرحانی هم نسبت داد که اینجا هم تهیه‌کننده است.
در کنار سام درخشانی در سریال قهوه پدری، بازی های مکمل خوبی از ملیسا ذاکری، حامد وکیلی، سعید نعمتی و سهیلا کاشفی را شاهدیم و از همه بهتر حامد وکیلی است که همان سکانس های کوتاه را کاملا در خدمت خود درآورده و با نوعی بازی کلامی توام با تغییر میمیک می‌تواند مخاطب را سر ذوق بیاورد. سعید نعمتی نیز ذاتا بازیگر تپل بامزه ای است که جاهایی جوانی های اکبر عبدی را متبادر می‌کند و ملیسا ذاکری که قبلا در کارهای هاتف علیمردانی مثل “کوپه بی نام”، “آباجان” و “ستاره بازی” بازی کرده بود حالا با صدایی مردانه، نقش دختر جوانی را بازی می‌کند در آستانه وصلت با خانواده ای گرفتار بحران اقتصادی.
“قهوه پدری” همان داستان آشنای به قهقرا رفتن فرهنگ در جامعه ای را بیان می‌کند که مدعی تاریخ فرهنگی است و اینکه حالا بناست یک کتابفروش ورشکسته در مسیر یک سرقت قرار گیرد می‌تواند نسخه ای کمدی از برکینگ بد باشد. مهران مدیری همه سعی خود را کرده که در برگشت به کمدی،باز جذابیت ایجاد کند و اگر با محصول آخر فیلمنامه نویس سابقش-پیمان قاسم خانی در روزی روزگاری مریخ- قیاس شود حداقل هم در طراحی تولید و هم در کیفیت بازیگری، با اثری روبه جلوتر روبرو هستیم ضمن اینکه اینجا دیگر از نابازیگران لوس و بی مزه و دیلاق،خبری نیست و تیم تولید حرفه ای به کستینگ نسبتا حرفه ای منجر شده…
اگر به نسبت کمدی های متاخر چه سریال “چارپایه” در تلویزیون و چه فیلم‌هایی مثل “ملاقات با جادوگر” و “خجالت نکش” و “مفت بر” و… و چه حتی سریال “دفتر یادداشت” در شبکه خانگی مقایسه کنیم باز سریال “قهوه پدری” می‌تواند چه در روایت داستان و چه در کیفیت اجرا و بازی ها،اثری بهتر قلمداد گردد.
