نمایش خانگی/هانیه معینی: «متری شش و نیم» شروعی غافلگیرکننده دارد و خیلی خوب سکانس ابتدایی را به پایان میرساند و همین است که جشنواره سی و هفتم فجر را به تحسین وامیدارد.
«متری شش و نیم» در تصویرسازی ارتباطات طبقه پایین و آنچه در کلانتریهای ما میگذرد هم خیلی خوب عمل کرده که شاید ناشی از نظارت نیروهای انتظامی و قضایی بر روند تولید بوده است.
«متری شیش و نیم» که سعی کرده رئالیسم را رعایت کند، به یکی از ملتهب ترین مسائل روز ایران یعنی اعتیاد و باندهای قاچاق پرداخته است. بحرانی که قتل های وحشتناک، تن فروشی، بی خانمانی و دهها مشکل دیگر را در لابلای شاخ و برگ خود پنهان کرده است و عمده این مشکل نیز به واسطه شکاف طبقاتی و روحیه جاه طلبی افرادی است که می خواهند این فاصله را پر کنند.
باید گفت ناصر خاکزاد که نقش آن را نوید محمدزاده ایفا می کند، نمونه ای از خروار است. جوانی که طعم گس و بدمزه فقر را چشیده و با پشت سر گذاشتن یک دوره سخت کودکی و نوجوانی از خانه نمور پائین شهری با کوچه باریکی که وی را از دیدن آسمان آبی محروم ساخته و محیط ناسالمی که او را مستعد یک حرفه آبرومند بار نیاورده است، برای رسیدن به آمال و آرزوهایی که دارد، جامعه را وسیله قرار می دهد.
در هر جامعه ای که فاصله طبقاتی آن به شکل یک ورطه هولناک پدید آمده باشد، زمینه آن برای پرورش چنین افرادی دور از انتظار نیست و وقتی که به وجود آمد و صدمه هایی را به پیکره اجتماع وارد کرد، جز طناب و چوبه دار نمی تواند این لجام گسیختگی را مهار کند!
تنها مشکل فیلم آن است که ریشه های شکل گیری باندهای قاچاق مواد مخدر را بیان نمیکند یا شاید بهش اجازه نداده اند که بیان کند. اگر «متری شش و نیم» به ریشه میزد ماندگاریش صدچندان میشد.
