نمایش خانگی/مهناز خدادوست: شبکه نمایش خانگی در سالهای اخیر بیش از آن که به فکر ایجاد تنوع در داستان پردازی و شخصیت پردازی باشد یا به سمت لاکچری بازیهای کژ در دل ملودرامهای جیغ رفته یا به کمدی سازی از نوع آیتمیک روی آورده.
شاید برای همین است که هنوز فضای گسترده ای که بلحاظ جذب مخاطب در این مدیوم وجود دارد توسط سریال سازان درنوردیده نشده است.
در میان سریالهایی که نوروز روی آنتن بودند سریال “پایتخت” کاملا همان مسیر کمدیهای آیتمیکی را رفت که پیشتر در تلویزیون شاهد بودیم و فی المثل در برخی جاها بلحاظ کیفیت نگارش یادآور “عطسه”مهران مدیری شده بود.
سریال “دوپینگ”شبکه سه هم که اصلا نه فقط بخاطر نام تهیه کننده بلکه در زیربنا یادآور سریال “ساخت ایران” بود.
در این بین سریال “کامیون” که از شبکه دو روی آنتن رفت تقریبا راهی تازه و بی آویزان شدن به الگوهای دمده جلب مخاطب را برای داستان پردازی انتخاب کرده بود.
“کامیون” بظاهر همراهی سه جوان و یک پیرمرد را روایت می کرد ولی بیش از همه این قرار دادن کاراکترهای اصلی در ماجراهایی اپیزودیک و متنوع و مختلف و غیرقابل پیش بینی بود که آن را شبیه کرد به بسیاری از سریالهای مخاطب پسند.
مسعود اطیابی کارگردان “کامیون” و ابراهیم آرزو و شهرام دانشپور تهیه کنندگان سریال با درک این واقعیت که در آستانه 1400 مخاطبان به دنبال ساختاری نو در سریال سازی هستند سریالی ساختند که با بیانی نو و بی هیاهو و ادا و اطوار سرگرم میکند.
شاید برای همین بود که بداهه پردازیهای بیخود در سریال نبود و دقتی بالا در کارگردانی بخصوص برای نماهای بیرونی وجود داشت. اطیابی با سابقه‌ای که در تولید کمدی دارد کاری کرد که دقتی بالا در سکانس به سکانس سریالش وجود داشته باشد.
این دقت در سریال سازی همان چیزی است که شبکه خانگی بیش از هر زمان دیگری بدان نیاز دارد. اطیابی با ظرافت یک کارگردان سینما سریال سازی برای تلویزیون را انجام داد و به نوبه خود استانداردهای تصویری تلویزیون را بالا برد بلکه تولیدکنندگان شبکه خانگی هم ببینند و قدری جاه طلبی تولید را بالا ببرند.
