نمایش خانگی: علی نصیریان که با ایفای نقش «بزرگ آقا» در فصل اول سریال «شهرزاد» یک بار دیگر تواناییهای بالای بازیگری خود را نشان داد در آغازین روزهای بهار که با روز ملی تئاتر قرین شده است پیامی سرگشاده منتشر کرده و در آن نسبت به الگوبرداریهای نادرست اهالی تئاتر از آثار فرنگی هشدار داده است.
متن کامل پیام علی نصیریان را بخوانید:
فرهنگ ریشه زندگی و حیات است و هنر، بارزترین نشانه فرهنگ. تئاتر به مثابه هنرِ مادر بسان درختی است با شاخ و برگ‌های سرسبز و ریشه ای کهن که ثمره اش جوشش هنری و شورآفرینی است. در تئاتر، انسان نه شهروند سرزمینی که شهروند زمینی و هستی است. چراغ و آیینه ای به منزله آگاهی و معرفت که انعکاس دهنده روشنی و تجلیگر حقایق ازلی ابدی ست. به همان اعتبار که گوهر انسان بر مبنای روابط اجتماعی است.
در سالیان اخیر بیم آن می‌رفت که با حضور همه جانبه رسانه های اجتماعی و فناوری های نوین، تئاتر و وضعیت آن به مخاطره بیفتد و این هنر شریف و انسانی دستخوش ناملایمات ارتباطی قرار گرفته و در پویه بی امان امواج گم و گور گردد. اما از آنجا که تئاتر بر ذات «انسان» و «زندگی» مبتنی است، هرگز کهنگی نمی پذیرد و تا انسان در این اریکه هستی زنده است، تئاتر نیز همپا با او زنده خواهد بود چرا که انسانی‌ترین هنرهاست.
تئاتر به مدد و لطف همین زنده بودن، «زندگانی» را «زنده مانی» می کند و به آن جاودانگی می بخشد. تئاتر به ما فرصت اندیشیدن و شهامت سخن گفتن، بیان حقایق، تعمق و تفکر، طرز نگاه زیباشناسانه و کشف حقایق پنهان زندگی و از همه مهمتر شنیدن سخن دیگران را می دهد. جهان تئاتر، جهان چندصدایی است و تئاتر صدایی انسانی. از سوی دیگر تئاتر صحنه ارائه فکر و نقد و نظر اجتماعی است، امکانی عظیم تا وقایع را بر صحنه، به حقایق تبدیل کند و جهان امروز، جهان برداشتن فاصله هاست. در این دهکده جهانی گویی روز به روز زمین کوچکتر میشود و هر اتفاقی که می افتد انگار پشت همین دیوار بوده است.
تئاتر ایران جدای از ابعاد نمایشی و آیینی و خرده نمایش ها و گونه های نمایشی و ظرفیت‌ها و قابلیت‌های گران‌سنگ ادبی، به شکل مدرن، یکصد و پنجاهمین سال خود را تجربه می کند و در همین عمر کوتاه خویش نشان داده است که از توانمندی، استعداد و خلاقیت های درخشانی برخوردار بوده که تاریخ تئاتر ایران گواه این مدعاست و زحمات و جانفشانی هنرمندان این رشته برای بقا و ماندگاری جای تقدیر بسیار دارد.
و در این میان تئاتر ملی آرزوی همیشگی هنرمندان تئاتر کشور بوده است. تئاتری ایرانی که با روحیه و خصال ملی قرابت داشته و هویت و هستی شناسی ایرانی را در فرهنگ جهانی به نمایش بگذارد. جدای از اهداف و زبان مشترک، هر ملتی هویت ویژه خود را داراست و ناگزیر باید هر سرزمینی هنر ملی خود را بیافریند و آن را به تجارب میراث مشترک جهانی پیوند دهد و بی شک در این فرآیند، هیچ ملتی صرفاً با الگوبرداری و اجرای نیمه آگاهانه آثار ملل دیگر صاحب هنر ملی نشده است.
تقارن نوروز به عنوان جشن ملی ایرانیان با روز جهانی تئاتر که اخیراً به پیشنهاد شورای فرهنگ عمومی به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسیده است، هماهنگی و همذاتی خجسته ای است. نوروز روز نو است و تئاتر زایش و آفرینش هنری که مدام در حال نو شدن است و به قول پیتر بروک کارگردان تئاتر معاصر، «در تئاتر لوح تدریس، همیشه تمیز و تازه است». تئاتر جوان ایران نیز که به اهتمام نسل نو با اتکا به تجارب پیشکسوتان و در پیوند با آنان دنیایی تازه و جذاب را در قوالب تازه بر صحنه رقم می‌زند و شگفتی می آفریند ناشی از همین خصیصه است.
تئاتر طریق هم‌کلامی و همدلی میان انسانهاست، راهی برای تحقق صلح و آرمانهای انسانی به زبان زیبا و خلاق.به عنوان یکی از اعضای خانواده تئاتر ایران همراه با خانواده جهانی تئاتر در نخستین ایام طلیعه سال نو، جشن ملی خود را همپا با جان بخشی طبیعت و بهار دلها آغاز می کند، این تقارن را در تقویم فرهنگی هنری کشور به فال نیک گرفته و برای تئاتر ایران سالی پربرکت و پرنشاط آرزو می کنم.
