نمایش خانگی/وحید مشکات: «طلا» جزو کنجکاوی برانگیزترین فیلمهای جشنواره سی و هفتم فجر بود؛ به لحاظ کارنامه پرویز شهبازی که با «دربند» و «عیار14» توجهات را جلب کرده بود خیلیها انتظار این را داشتند که «طلا» هم فیلم تازه و دست اولی از ارتباطات جوانان این روزگار باشد.
با این حال نسبت به کارنامه خود شهبازی «طلا» فیلم تازه ای نیست و بیشتر یک فیلم واپسگرایانه است که همه موتیفهای آثار سابق شهبازی را یکجا کنار هم ارائه داده است.
پیوند کوتاه: https://www.namayeshkhanegi.ir/?p=7563
هومن سیدی مثل همه کارهای اخیرش در «طلا»عالی است ولی مشکل، کیفیت دراماتیک «طلا» است که در حد و اندازه های بازی هومن نیست و هومن هم انگاری در تعارف با شهبازی مانده و نتوانسته جز متن را اجرا کند.
ایده و طرح تکراری اگر در اجرای تازه به کار گرفته شود قطعا میتواند به بالا بردن کیفیت بینجامد ولی «طلا» بیش از حد گرفتار اندرزگویی سینمای مطلوب ارگانهاست و گاهی چنان به دام نصیحت گرایی می افتد که انگاری در حال تماشای یک سریال تلویزیونی هستیم.
خوبی فیلم این است که میخواهد از واقعیات جامعه و به خصوص سوداگری هایی بگوید که در دل التهابات بازار ارز و طلا شکل گرفت ولی حیف که اجرای سردستی، فیلم را از تبدیل شدن به محصولی درجه یک و مانا بازداشته است.