نمایش خانگی/مهدی موسوی‌تبار: حسن لفافیان کارگردان سریال “کلبه‌ای در مه” که اخیرا از شبکه سوم سیما روی آنتن رفت از سطح بالای دستمزد در شبکه خانگی سخن گفت.
به گزارش نمایش خانگی، لفافیان که در فصل سوم “شهرزاد” هم فعالیت داشته از خوش حسابی دست‌اندرکاران این مجموعه نیز حرف زده.
متن گفته‌های لفافیان را به نقل از روزنامه فرهیختگان بخوانید:
*شبکه نمایش خانگی میانگین دستمزدها را بالا برده است؟
پروژه‌های شبکه‌های خانگی بلاهایی را بر سر سریال تلویزیون می‌آورد که نگاه دوستان را تغییر داده است. دستمزدها را بی‌نهایت افزایش داده. نمی‌گویم نباید متناسب با تورم و گرانی و غیره افزایش پیدا کند، ولی خیلی اتفاق عجیبی رقم می‌خورد.
*چقدر تفاوت دستمزد وجود دارد؟
خیلی متفاوت است. اتفاقی در شبکه‌های خانگی می‌افتد که وقتی می‌شنوم می‌گویم تجسم آن در سریال‌های تلویزیونی غیرممکن است. دستمزد یک بازیگر در یکی از کارهای خانگی به‌اندازه کل بازیگران مجموعه ما است.
*بازیگر سلبریتی یا درجه یک؟
البته نگاه سلبریتی هم باید داشت. اما به هرحال فراموش نکنیم این آدم‌هایی که در سینمای خانگی کار می‌کنند، قبلا در تلویزیون بودند و همین‌جا بازی می‌کردند. اما آنجا رنگ و لعاب و دستمزد بالاتر است و خط قرمزها کمتر و تمایل به آن سمت بیشتر است.
*بازیگر فقط به‌خاطر دستمزد بالا سراغ شبکه نمایش خانگی می‌رود یا جذابیت‌های دیگری هم وجود دارد؟
به هرحال هرکسی برای انتخاب کاری که می‌کند مختار است و من نمی‌توانم بگویم صرفا همه بازیگرانی که در آن رسانه کار می‌کنند، دیدگاه مالی دارند، همه اینچنین نیستند. بخشی از این اتفاق که می‌افتد این سمت می‌رود. دستمزد آن کارها طبیعتا بالاتر است و باتوجه به شرایط اقتصادی که آن شبکه‌های خانگی دارند، پرداخت دستمزدها به‌موقع‌تر است.
*شما در “شهرزاد” هم کار کردید؟
بله. در فصل سه بودم.
*عوامل “شهرزاد” خوش‌حساب‌تر بودند تا تلویزیون در سریال “کلبه‌ای در مه”؟
بله. طبیعتا خوش‌حساب‌تر بودند.
*رقم‌ها هم بالاتر بود؟
برای هنرپیشه‌ها خیلی بالاتر بود. البته در شهرزاد همه سلبریتی‌ها در آن کار می‌کردند؛ یعنی هنرپیشه‌های آن کار نقش اول فیلم‌های سینمایی بودند. این سریال پر از هنرپیشه‌های صاحب‌سبک بود و این، تفاوت ایجاد می‌کند. همه دوستان در تلویزیون بارها کار کردند، ولی در یک مجموعه جمع کردن چنین افرادی از توان مالی کنونی تلویزیون خارج است. در شبکه نمایش خانگی خط قرمزها هم متفاوت است. آن‌حدی که آنجا راحت هستیم، در تلویزیون نمی‌توان راحت بود، چون طبیعتا آنجا انتخاب می‌کنیم، پول پرداخت می‌کنیم، فیلم را تماشا می‌کنیم و طبیعتا در این انتخاب مختار هستیم، ولی شبکه‌های تلویزیون یک آنتن است و تریبون داریم.
*با این حساب، تنها مزیت سریال‌های تلویزیونی عمومی‌بودن‌شان است؟
بله، البته شبکه‌های تلویزیون یک حسن فوق‌العاده دارد و من به‌عنوان کارگردان می‌خواهم برای تلویزیون کار کنم. دلیلش این است وقتی سریال پخش می‌شود، بیش‌از 20-10 میلیون آدم همزمان آن را می‌بینند، ولی در شبکه‌های خانگی این یک عدد دست‌نیافتنی برای دیده شدن است. واقعیت این است همه اقصی‌نقاط ایران سریال من را می‌بینند، ولی فلان سریال که در رسانه‌ها ساخته می‌شود باید CD آن بیرون بیاید یا آن شخص عضو فلان سایت شود و اشتراک خریداری کند.
